လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္စသည္ျဖင့္ ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာကို ဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ ၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ စကၤာပူမွာ ေပၚလီတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ပိုင္း လူမႈေရးကိစၥေတြလုပ္ေတာ့ သိလာရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း။ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ရုံသည္းမခံႏုိင္ပဲ၊ စိတ္တူကိုယ္တူ မရွိပဲ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္မွ် သူငယ္ခ်င္း သက္တမ္း၁၅ႏွစ္ေလာက္ မရွည္ၾကာႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အဲဒီလို ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သာ ရွိ၍ သူ၏နာမည္မွာ ေနဘုန္းလတ္ျဖစ္သည္။
ေနဘုန္းလတ္ဆိုသည္မွာ သူမဂၢဇင္းတြင္ စာေတြ စေရးေသာ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ေပးခဲ့သည့္ ကေလာင္နာမည္၊ သူဘေလာ့ခ္ေရးေသာအခါ သံုးသည့္နာမည္၊ သူ႔ကို လူအမ်ားသိေသာနာမည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္ေက်ာင္းနာမည္ကို တစ္ေယာက္က အျပည့္ေခၚသည္။ သူ၏ ေနဘုန္းလတ္နာမည္ႏွင့္ မဂၢဇင္းထဲတြင္ ပါလာသည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပၚလီေက်ာင္းအပိတ္ ရန္ကုန္ျပန္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္မည္ထင္၏။ EDUCATIONဆိုသည္ကို Eဆိုတာ ဘာ၊ Dဆိုတာ ဘာနဲ႔ တစ္လံုးခ်င္းစီရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ထားတာပါ။ သူေရးေသာ အျခား ေဆာင္းပါးမ်ားမွာလည္း ဤလို ပံုစံမ်ဳိးေတြပဲ ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းသူ႔တြင္ အႏုပညာပိုးမ်ား ကိန္းေအာင္းေနသည္မွာ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ ကတည္းက ျဖစ္မည္။ သူ႔ဦးႀကီးျဖစ္သူမွာ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလူတို႔ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ဦးႀကီး ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စတင္ခံစားခဲ့ရေသာ သူ၏ ပထမဆံုး အႏုပညာလက္ရာမွာ ၉တန္း၊ ၁၀တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ျဖစ္သည္။ သူဆြဲေသာ ေက်ာင္းစာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပံုမ်ားမွာ အရမ္းလွၿပီး အရမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိလွသည္။ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က သူဆြဲေသာ Bioမွ ငွက္ေပ်ာပင္ပံုမွာ လွလြန္း၊ တူလြန္း၍ က်ဴရွင္တစ္ခုလံုး ခ်ီးက်ဴးသည္အထိျဖစ္သည္။ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ၏အႏုပညာကို သံုးရန္အတြက္ အခြင့္အေရးရခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဒပ္မဲ့ကမာၻဆိုေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္သည့္အခါ သူ႔ကို မ်က္ႏွာဖံုးစာလံုး ပန္းခ်ီဆြဲေပးဖို႔ အတြက္ေရာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးေပးဖုိ႔ပါ ေျပာေသာအခါ သူက ေခ်ာေခ်ာ ခ်ဴခ်ဴ လက္ခံသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “အလင္းျဖဴ”၊ သူက “ေႏြေလ”ဟု ကေလာင္ယူကာ ညီညီက “ေခလြန္း”၊ ကိုငယ္က “ေတးသီ”ဆိုေသာ နာမည္မ်ားျဖင့္ ကဗ်ာမ်ားေရးခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးသည္။ ေႏြေလဆိုတာ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ တုိက္တဲ့ေလဆိုေတာ့ ေအးေအးေလးေပါ့ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားက်မခံ အလင္းေတြကေတာင္ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ကမာၻေလာကႀကီး ဘယ္ေလာက္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မလဲလို႔ အဲဒီ အခ်ိန္ ငယ္စဥ္ကာလအေတြမ်ားနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေပၚလီၿပီးေသာအခါ သူကလည္း Civil Engineer ျဖစ္ေန၍ အလုပ္ ၀င္ေနၿပီျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ သူအလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္လမ္းေပၚမွ Condoႀကီး ၿပီးစီးသြား၍ အလုပ္မရွိျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေသာ စကၤာပူကို (မလာခ်င္လာခ်င္ႏွင့္) အလုပ္လာရွာၿပီး တစ္လအတြင္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေန၍သာ သူစကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး တစက္မွ မေပ်ာ္ဟု အၿမဲေျပာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ရန္သာ သူအၿမဲစိတ္ေစာေနခဲ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသာ သူ႔ႏုိင္ငံ သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ပဲ သူေပ်ာ္သည္တဲ့ေလ။ ငါတို႔လည္း ဒီမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေနသင့္တဲ့ အခ်ိန္တခ်ိန္အထိေတာ့ ေနရဦးမည္ ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္လည္း သူကေတာ့ ျမန္မာျပည္သို႔ ၂၀၀၆ခုႏွစ္အစပုိင္းတြင္ အၿပီးျပန္သြားခဲ့သည္။ သူမျပန္ခင္စပ္ၾကား သံလြင္အိပ္မက္ကို အတူတူတြဲလုပ္ေနရင္း ျမန္မာျပည္မွ စံပယ္ျဖဴကဲ့သို႔ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္လည္း ေနဘုန္းလတ္၏ စာမူမ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ပါလာ၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ လူငယ့္အေတြး၊ ကမာၻေလာကႀကီး သာယာလွပဖို႔၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာဖုိ႔ စေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္။
အလုပ္မွ ခြင့္ရ၍ ၂၀၀၆ခုႏွစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေနဘုန္းလတ္က သူ၏ မဂၢဇင္းပါ ေဆာင္းပါးမ်ားကို တစုတစည္းတည္း ေပါင္းစု ထုတ္ေ၀ရန္ လုပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔စာအုပ္အတြက္ စာေရးဆရာကိုတာ ေရးေပးထားေသာ အမွာစာကို ျပသည္။ တျခားစာသားမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေပမယ့္ “ေနဘုန္းလတ္ဆိုေသာ လူငယ္သည္ သူေတြးမိေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို သူမ်ားနဲ႔ မတူ တမူထူးျခားစြာျဖင့္ ရဲရဲတင္းတင္း ခ်ျပရဲေလသည္”ဟု ကိုတာက အမွာစာေရးဖူးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ လူငယ္သဘာ၀ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး ဘယ္ႏုိင္ငံမွာျဖင့္ ဘယ္လို၊ ငါတို႔ ႏုိင္ငံမွာဆို ဘယ္လို ပံုစံမ်ဳိး လုပ္ႏုိင္မယ္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးေတြကျဖင့္ ဘယ္လို၊ ငါတို႔ လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္မယ္ စသျဖင့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံေကာင္းက်ဳိးအတြက္၊ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံမ်ားအလယ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရန္အတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးလာမယ့္ ေနာက္လာေနာက္သား အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ စသည္တို႔ကို အၿမဲတေစ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။
၂၀၀၆ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဘေလာခ့္ေတြ ေခတ္စားလာခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီလအကုန္ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းတြင္ေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ (၉)ထြက္ၿပီးကာစ ျဖစ္၍ အားလပ္ခ်ိန္ေလးမ်ား ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနဘုန္းလတ္တို႔သည္ ရင္တြင္းျဖစ္ စကားလံုးမ်ားကို ခ်ေရးရန္၊ အိပ္မက္မ်ားကို အသက္သြင္းရန္၊ သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀ရန္ ဘေလာ့ခ္တစ္ခုစီ လုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း၊ စကၤာပူအေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအေၾကာင္း၊ စံုစီနဖာ ခ်ေရးခဲ့၍ ေနဘုန္းလတ္၏ ဘေလာ့ခ္တြင္ေတာ့ လူငယ္မ်ား ခ်က္တင္ထုိင္သည့္အေၾကာင္း၊ ဘေလာ့ခ္အေၾကာင္း၊ ထံုးစံအတုိင္း အေတြးပါေသာ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ အဲသည္ေနာက္ပုိင္း Onlineေပၚမွ ဘေလာ့ခ္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္း၍ ျမန္မာႏုိင္ငံလို အင္တာနက္ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ မသံုးႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံမွ လူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ခ္မ်ားေပၚမွ ဘေလာ့ခ္ပိုစ့္မ်ားကို ေ၀မွ်ေပးရန္ “အနာဂါတ္လႈိင္း၏ ပံုရိပ္မ်ား”ဟူေသာ ဘေလာ့ခ္စာအုပ္ ထြက္လာေစဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ႀကဳိးစားခဲ့ၾကသည္။ (အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ယခုထိထြက္ရွိႏုိင္ျခင္း မရွိေသးပါ။) ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္တကြ သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ခ္ကာမ်ားသည္ "Why do we blog"ဆိုေသာ ဘေလာ့ခ္ Seminar တစ္ခုကို Myanmar Infotechမွာ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခုေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္၊ ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဘေလာ့ခ္ကာမ်ား အားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးျဖင့္ တကမာၻလံုးတြင္ တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာမ်ား စုစည္းမိေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး Myanmar Blogger Society (MBS)တစ္ခု တည္ေထာင္ရန္အတြက္ ႀကဳိးပမ္းေနပါသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ရုိက္ႏွက္ သတ္ျဖတ္ျခင္း မရွိေသာ၊ ေမွာင္ခုိ၊ ေအာက္လမ္းစီးပြားေရးမ်ားကို မလုပ္ေသာ၊ ဘိန္း၊ ကိုကင္း စေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ားကို မသံုးဖူူးေသာ၊ ဥပေဒႏွင့္ ၿငိစြန္းေသာ မည့္သည့္အလုပ္ကိုမွ မလုပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္း ေနဘုန္းလတ္ တစ္ေယာက္ မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိပဲ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရသည္မွာ ယခုဆို ၂လေက်ာ္ ၃လထဲ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဘယ္လိုပဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရပါေစ၊ ဘယ္လိုပဲ တားဆီးခံထားရပါေစ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕ေတာ္တြင္ေတာ့ ဘေလာ့ခ္ကာ တစ္ေယာက္၏ စိတ္ကူးမ်ား ကြန္႔ျမဴးေနဆဲ၊ ႏုိင္ငံသားေကာင္းတစ္ေယာက္၏ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္သည့္စိတ္မ်ား ႏုိးၾကားေနဆဲ၊ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အိပ္မက္မ်ား ေႏြးေထြးေနဆဲ၊ သူ႔Cboxထဲ၌ သူလြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ အစဥ္ဆုေတာင္းေနၾကဆဲ၊ လူငယ္မ်ားကို ေကာင္းေစခ်င္သည့္ အေရးအသားေတြ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္၏ သူရူးသြပ္ေသာ အႏုပညာမ်ား ကိန္းေအာင္းေနဆဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
