ေနဘုန္းလတ္ကိုေတြ႔ရင္

ေနဘုန္းလတ္ကိုေတြ႔ရင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ေပးပါ …

အစ္ကို

ခင္ဗ်ားအခုဘယ္ေရာက္ေနလဲ…။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုခ်စ္တဲ႔

စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ပစ္ေျပးမယ္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္ မယံုဘူးအစ္ကို…။

ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္ထားေတြ

ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေျဖာင္႔မတ္မႈေတြ

ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ

ကေလးေတြကို ကူညီဖူးတယ္…

တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ေတာက္ပလာဖို႔

ခင္ဗ်ား ကိုယ္အားဥာဏ္အားေတြနဲ႔

အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္

ခင္ဗ်ားပင္ပန္းလြန္းလို႔ လဲၿပိဳမတတ္အခ်ိန္မွာေတာင္

ခင္ဗ်ားက အၿပံဳးမပ်က္ဘူး…

ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္ ခင္ဗ်ားေရးခဲ႔တဲ႔စာ

ခင္ဗ်ားထားခဲ႔တဲ႔ေစတနာေတြ

ဘယ္ေတာ႔မွတန္ဖိုးေလ်ာ႔မသြားဘူး…

ခင္ဗ်ားရဲ႕ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းကို

ဘယ္ေတာ႔မွမလြတ္ခ်ဘူးဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္သိတယ္…။

“ငါက စာပဲေအးေအးေဆးေဆးေရးခ်င္တာပါ”

အမွန္တရားအတြက္ အင္အားေတြ

လိုအပ္လာတဲ႔အခါ

ခင္ဗ်ားခပ္ေအးေအးမေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး

တကယ္ေတာ႔

ခင္ဗ်ားဟာ ေကာင္းကင္ဘံုတံခါး၀ကလူ

အခု

အမွန္တရားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်စ္တဲ႔

ကေလးငယ္ေတြအတြက္

တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္

မလႊဲသာမေရွာင္သာ ငရဲသားေတြနဲ႔

ဆက္ဆံေနရၿပီလား…။

ဂ်ီေတာ႔ခ္က ခင္ဗ်ားအမည္ေဘးမွာ

offline မက္ေဆ႔ခ်္ကို ျမင္ရတာနဲ႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္းအထန္ေၾကကြဲေနရတယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားေတြမွာ

ခင္ဗ်ားလြတ္က်လို႔မျဖစ္ေသးဘူး…။

(ကဗ်ာကို မိုးလႈိင္ည http://moehlaingnya.blogspot.com/2008/02/blog-post.html ထံမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္)